ජන සම්මත සාහිත්‍යය.
මා මෙම ලිපිය උපුටා ගත්තේ 2018 සැප්තැම්බර් මාසයේ 21 වැනි සිකුරාදා ලංකාදීප පුවත්පතේ දැන්වීම් අතිරේකයෙන්. 2018 ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනයට ගිය අවස්ථාවේ මට එහි පිටපතක් ලැබුනා. එය කියවීමෙන් පසු එය මුලින් 1928 දී පළ වූවක් වුවත් එය අදටත් කොපමණ ගැලපෙනවාද යන්න සිතූ නිසා මෙය කාහටත් කියවා බැලීම පිණිස මේ ලෙස පළ කරන්නට හිතුණා. කියවලාම බලන්න. ඔබටත් ගත හැකි යමක් එහි තිබෙනවා.
හිතුවක්කාර රජකු යටතේ වුවත් රටක් දියුණුවිය හැකිය. නමුත් එබඳු කාලයක ඇතිවන දියුණුව කෙතරම් උසස් වුවත් පොදුවේ රටවැසි කාටත් එකසේ යහපත සැලසෙන දියුණුවකැයි කියන්නට ලැබෙන්නේ නැත. රජුන්ට සේවය කළ පණ්ඩිතයන්ගේ සමයෙහි වුවත් රටක සාහිත්‍යයාගේ ඉතා උසස් දියුණුවක් ඇති විය හැක. නමුත් එසේ දියණුවූ සාහිත්‍යය පොදුවේ රට වැසියන්ට ප්‍රයෝජන ගත හැකි සර්ව සම්පූර්ණ සාහිත්‍යයක් වෙන්නට බැරිය. සාමාන්‍ය රට වැසියා පිළිබඳ විස්තර තොරතුරු ඇතුළත් පුරාණ ගද්‍ය පද්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ නොවෙත්. මෙය සාහිත්‍යය නිර්මාණය රජුන්ට සේවය කළ පණ්ඩිතයන්ටම අතහැර තිබීමෙන් සිදුවූ වරදකි. සාමාන්‍ය ජනයා අතර ව්‍යවහාර වූ මටසිළුටු මිහිරි සිංහල වචන රාශියක් අපට නැතිවී ගියේ ඇතැම් පණඩිතයන් ඉහත කී අදහස් ඇතුවම ග්‍රන්ථ නිෂ්පාදනය කළ බැවිනි. රජ ඇමතියන් කුමරියන් හා කුලීනයන් ටික දෙනෙකු පමණක් තෝරාගෙන ඔවුනට සිංහල ජාතියයි කිය නොහැක්කේය. සාමාන්‍ය ජනයාත් ඔවුනට එකතු කළ විට පමණක් සිංහල ජාතියයි කීම සාධාරණය. සාමාන්‍ය ජනයාගේ වාග් ව්‍යවහාරයේ පවත්නා වචන ඉවත දමා සකස් කර ගන්නා භාෂාව සිංහල භාෂාව නොවේ. සාමාන්‍ය ජනයාගේ අදහස් උදහස්, සිරිත් විරිත්, හැඟීම් වැලපීම්, සොම්නස් දොම්නස්, දුක සැප යනාදිය ඉවතලන ලද සාහිත්‍යයක් සිංහල සාහිත්‍යයක් වෙන්නට බැරිය.
දැනට අපට උවමනා කර තිබෙන්නේ සිංහල භාෂාව උගත් කාටත් පොදුවේ ප්‍රයෝජන ගතහැකි ජනසම්මත සාහිත්‍යයකි. එබඳු සාහිත්‍යයක් ඇති වෙන්නට රජ ඇමතියන්ගේ හෝ ආණුඩුවේ ආධාර උවමනා යයි ඇතැම් කෙනෙක් කල්පනා කරත්. හේ වැරදි කල්පනාවකැයි සිතමු. ආණ්ඩුව කෙතරම් ආධාර කළත් සිංහල සාහිත්‍යය කාළෝචිත පරිදි දියුණු නොවේ. සිංහල සාහිත්‍යය මහජනයා විසින්ම දියුණු කර ගත යුත්තකි. තුර්කි හේවායනුත් ප්‍රංශ නිලධාරීහුත් දුනහොත් මුළුලෝකයම ජයගන්නෙමැයි ප්‍රංශයේ මහා රණසූරයෙක් වරක් ප්‍රකාශ කෙළේය. සිංහල පොත් පත් කියවා තේරුම් ගතහැකි පොත් පත් කියවීමේ ආශා ඇති සිංහලයන් පණස්දහසකුත් ග්‍රන්ථ සම්පාදනයෙහි යෙදෙන්නට පුළුවන් උගතුන් විසිතිස් දෙනෙකුත් ඇත්නම් අවුරුදු පණහකින් මෙහා පෙර අපර දෙදිග අනික් ඕනෑම රටක සාහිත්‍යයට ළං කළ හැකි සාහිත්‍යයක් මෙරටෙහිත් ඇති කිරීම අපහසු වේ යයි නොසිතමු. සිංහල පොත්පත් සුලභ කිරීමට උවමනා කරන්නේ ආණ්ඩුවේ ආධාර නොවේ. ආශාවෙන් පොත් පත් කියවන පිරිසකි. සිංහල භාෂාව ඉගැන්වීම සඳහා දැනට වඩා උනන්දුවෙන් වැඩ කළහොත් සිංහල පොත්පත් කියවන පිරිස ඉක්මණින් වැඩි කර ගන්නට පුළුවන් වේ. පසුගිය පත්‍රයකින් පෙන්වා දුන්නාක් මෙන් වහාම ගම්වැසියන්ට සිංහල භාෂාව ඉගැන්වීම සඳහා විශේෂ උනන්දුවකින් ක්‍රියාරම්භ කළ යුතුව තිබේ.
දේශපාලනයෙහි කෝටිප්‍රාප්ත උගත් නීතිඥයා මෙන් ගම්බද කථිකයාද ජනසම්මත ආණ්ඩුව පවතින රටකට අවශ්‍ය පුද්ගලයෙකි. සාහිත්‍ය නිර්මාණයෙහි සමර්ථ කවිවරයාමෙන් කවිකොලකාරයාද සිංහල සාහිත්‍යයාගේ දියුණුවට අවශ්‍යය. කවිකොලකාරයා සාහිත්‍ය දියුණුවට මඟ හෙළිකරන්නෙකි.වැඩි උගත් කමක් නැත්තවුන් පොත් කියවන්නට පුරුදු කරවන්නේ කවිකොලකාරයා විසිනි. සිංහල භාෂාවේ දියුණුවට ඔහු කරන්නේ සංග්‍රහයකි. එහෙයින් ඔහුට ආධාර දිය යුතුය. අව්‍යක්තයන්ගේ එබඳු ග්‍රන්ථ වලින් සිංහල භාෂාවට කිසිම හානියක් සිදු නොවේ. මක්නිසාද ටික කලකින් එබඳු ග්‍රන්ථ අසම්භාවිතව මහාජනයා අතරින් නැතිවන බැවිනි.
පොදුවේ මහා ජන මතය ප්‍රකාශ වීම හිතුවක්කාර රජවරුන්ට අනභිමතය. එහෙයින් ඔවුහු වධබන්ධන නියම කිරීමෙන් වැසියන්ගේ කටවල් බඳිත්. අව්‍යක්ත ග්‍රන්ථ කර්තෘන්ගේ පොත් ප්‍රකාශ වීම නොඉවසීමද රජුන්ගේ යථොක්ත ක්‍රියාව මෙන් වැරදිය. අව්‍යක්ත ග්‍රන්ථ කර්තෘන් නැතිකරන්නට කටයුතු කිරීමෙන් සිදුවන්නේ සාහිත්‍යාභිවෘද්ධියට බාධාවකි. ඉස්සරකාලේ රාජ ගෞරවය ලැබුනේ රජුන්ට මෙහෙ කළ කුලීනයන්ට පමණකි. නමුත් දැන් එසේ නොවේ. කම්කරුවෙකුට වුවත් උගත් කමක් ශක්තියක් ඇත්නම් රටටත් ආණ්ඩුවටත් සේවය කිරීමෙන් මෙකල උසස් රාජ ගෞරවය ලැබිය හැක. ග්‍රන්ථ කර්තෘවරයන්මෙන් ගෞරව ලැබීමද මෙකල එක්තරා පන්තියකට සීමා වූවක් නොවේ.උසස් ගුරුවරයකුගේ පා සෙවනෙහි ඉගෙන ගත් පණ්ඩිතයාට මෙන් එබඳු ඉගෙනීමක් නොලැබූ නමුත් ස්වොත්සහයෙන් උගත් ගම්වැසියාට වුවත් ග්‍රන්ථ කර්තෘවරයෙකුට හිමි ගෞරවය ලැබිය හැක.
සිංහල භාෂාභිවෘද්ධිය සම්බන්දයෙන් පමණක් නොව තවත් පැත්තකින් බලන කලද සාමාන්‍ය ජනයාට ප්‍රයෝජන ගතහැකි ලිහිල් භාෂාවෙන් ලියන ලද සාහිත්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ කිරීම මෙකල ඉතා අවශ්‍ය බැව් වැටහේ. කුඩා සතකුගේ පවා දිවි තොර කිරීම මහත්වූ පාපයකැයි සලකන මිනිසුන් අතර මිනීමැරුම් ආදී භයානක අපරාධ වැඩිවීම මෙකල බොහෝදෙනෙකුට නොවිසඳිය හැකි ප්‍රශ්නයකි. ක්ෂණික කෝපය නිසා සිදුවන භයානක අපරාධ වැලැක්වීමට යෝජනා කරන ලද උපක්‍රම රාශියකි. සාමාන්‍ය ජනයාට ප්‍රයෝජන වන ලිහිල් භාෂාවෙන් ලියන ලද සාහිත්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ කිරීමද මෙකී අපරාධ අඩු කිරීම සඳහා යෙදිය යුතු අවශ්‍ය උපක්‍රමයක් මෙන් අපට වැටහේ. මනුෂ්‍යයන්ගේ අදහස් උදහස් හා හැඟීම් සකස් කිරීමෙන් විනීතභාවයට හැරවීමට කාව්‍යය, සංගීතය හා චිත්‍ර ශිල්පයටත් බලයක් ඇති බැව් බුද්ධිමතුන් විසින් පිළිගන්නා ලද්දකි. ශිල්ප ශාත්‍රාදියෙන් ක්ලේශයන්ගේ ප්‍රචණ්ඩභාවය අඩු කළ විට පමණක් සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයාගේ සිත ධර්මානුශාසනා නමැති බීජ රෝපණයට සරු බිමක් වන්නේය. එබඳු සකස් කිරීමක් නැති මනුෂ්‍යයකුගේ සිත්හි ධර්මාවවාද තැන්පත් කිරීම මෙකල නම් ඉතා දුෂ්කර බැව් කිය යුතුය. එබන්දන්ගේ සිත්වල ධර්මාවවාද ගැන්වීමට තැත් කිරීම යටිකුරුව තැබූ කළයෙහි වතුර වත්කොට රඳවන්නට උත්සාහ කිරීම මෙනි. ආගම ධර්මය පිළිබඳ උසස් පොත්පත් සුලභව තිබියදීත් එයින් සැලකිය යුතු ප්‍රතිඵලයක් ඇති නොවීමට හේතුව එහි යම්කිසි අඩුපාඩුවක් නොවේ. බීජ රෝපණයට බිමද සකස් කරන්නාක් මෙන් ප්‍රකෘති ගති ගුණ වල සැර අඩු කොට ධර්මාවවාදයට මිනිසුන්ගේ සිත් සකස් කිරීමට අවශ්‍ය සිංහල සාහිත්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ නොවීම පමණක් පාඩුවකි.
ඉංග්‍රීසි භාෂාව උගත් අප රට සාමාන්‍ය ජනයා අතර ක්ෂනික කෝපයෙන් සිදුවන මිනීමැරම් ආදී අපරාධ අඩු බැව් කල්පනා කළ හැක. මීට හේතුව ඔවුන් සිංහල උගත් සාමාන්‍ය ජනයාට වඩා නුවණැති හෝ ආගමාලය ඇති කොටසක් වීම නොවේ. ඉංග්‍රීසි උගත් සාමාන්‍ය ජනයාගේ සිත් සකස්කෙරෙන ලිහිල් බසින් ලියන ලද කාලෝචිත සාහිත්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ වීම බැව් කල්පනා කළහැක. ඉංග්‍රීසි භාෂාව තරමක් දුර ඉගෙනගත් මනුෂ්‍යයාට පහසුවෙන්ම ලැබෙන ජනිත භාවය සිංහල පාලි සංස්කෘත යන භාෂා තුනම හොඳින් ඉගෙන නොගත්තෙකුට නොලැබියහැකිව තිබේ. ඊට හේතුව කුමක්ද? සාමාන්‍ය ග්‍රන්ථ සුලභ නොවීමයි. සිංහල පොත් පත් සම්බන්ධයෙන් දක්නා ලැබෙන මේ අඩුපාඩු පුරවන්නට තවමත් දක්නා ලැබෙන්නේ මඳ උනන්දුවකි.
